‘WIJ BEVESTIGEN’ dat dit bullshit is

Als je hier nog niet over gehoord hebt, leef je waarschijnlijk echt onder een steen: de Nashville-verklaring. Vandaag vloog de term me om de oren, want mensen zijn boos. En ik ook, want hele groepen mensen worden met een aantal zinnen compleet buiten de samenleving gezet. Omdat het niet mag volgens de Bijbel. Volgens het geloof waar ik een aantal jaar geleden ook een keuze voor heb gemaakt.

Het pamflet zegt niet alleen dat homoseksualiteit en transgenderidentiteit een zonde is in Gods ogen, het zegt ook dat christenen die vinden dat deze twee dingen geen zondes zijn, zelf niet leven naar Gods wil. Omdat ik van mening ben dat Gods liefde voor iedereen is, alle soorten mensen, en dat die mensen zichzelf mogen zijn, ben ik geen goede christen.

Ik ben geen goede christen, omdat ik denk dat God van iedereen houdt zoals hij of zij of hen is. God heeft ieders leven al uitgestippeld, heeft iedereen gemaakt zoals ze zijn. Dat betekent niet dat God mensen opzadelt met een ‘ziekte’ zoals homoseksualiteit en transgenderidentiteit wordt genoemd door sommige christenen. Het is niet een zonde waar je vanaf geholpen kan worden zoals in het pamflet staat.

Hoe kan het dat mensen met het geloof aan hun zij, met Gods liefde aan hun zij, denken dat het nodig is om zoiets te creëren en te ondertekenen? Ik begrijp het niet. Het zal wel aan mij als ‘zondige christen’ liggen.

Dus please, voor iedereen die zich gediscrimineerd voelt door dit pamflet en alle mensen die het ondertekend hebben, wees niet bang. Ik heb gezien hoeveel christenen er juist tegen dit soort anti-LHBTI, anti-liefde uitspraken zijn. Wees wie je wilt zijn, hou van wie je wilt houden. Ik weet dat het makkelijk is voor mij om te zeggen, maar onthoud in ieder geval dat er een gigantische groep mensen is die achter je staat. En als dat niet zo voelt, is er altijd nog Iemand anders die van je houdt, no matter what.

Advertenties

#thisisnotconsent

Ik ben echt geschokt. Dat dit als bewijs wordt gezien. Dat dit bewijs wordt aangedragen door een vrouw nota bene. Dat de desbetreffende man nog wordt vrijgesproken ook.

Waar ik het over heb? Gisteren zag ik meerdere berichten over een verkrachtingszaak in Ierland. Een 27-jarige man zou een 17-jarig meisje hebben verkracht. Hij zei dat er wederzijdse instemming had plaatsgevonden. Het minderjarige meisje zou na de seks al tegen hem hebben gezegd dat hij haar had verkracht.

Wie er gelijk heeft of niet is voor mij niet eens belangrijk. Wat de advocaat van de man in haar pleidooi als bewijs voor de wederzijdse instemming liet zien, maakt me echter woedend. “Je moet kijken naar de manier waarop ze gekleed was. Ze droeg een string met een kanten voorkant.” Vervolgens liet de advocaat een soortgelijke string zien die het meisje had gedragen. Vlak daarna werd de man vrijgesproken.

Wat? Omdat ze een string aan had stemde ze in? Dus als je nee zegt, maar je hebt toevallig een string aan, dan wil je alsnog wel seks? Begrijpen mensen niet hoe achterlijk dit klinkt? Wat iemand aanheeft zegt helemaal niks over of iemand seks wil hebben. Je legt de schuld bij het slachtoffer. Dat is het NOOIT.

Je kan een string aandoen omdat het mooi is, je het lekkerder vindt zitten dan ander ondergoed, omdat het misschien zelfs het enige was wat niet in de was zat. Zelfs al had ze de string aangedaan omdat ze aan het begin van de avond dacht dat het zou gebeuren, dan nog kon ze van gedachten veranderen. Maar van ondergoed veranderen gaat dan wat lastig, hè?

Gelukkig gingen er enkele honderden mensen in het Ierse Cork de straat op om aandacht te vragen voor het beschuldigen van slachtoffers in verkrachtingszaken. Velen namen een kanten string mee en legden die op de trappen van het gerechtsgebouw. Ook parlementslid Ruth Coppinger vroeg aandacht voor de zaak door een kanten string uit haar mouw te halen tijdens haar pleidooi.

Ik ben blij dat hier aandacht voor is, want nog veel te vaak wordt er gevraagd aan slachtoffers van verkrachting wat ze aan hadden. Of ze wel duidelijk genoeg waren dat ze het niet wilden. Daarom even voor de duidelijkheid: een string is geen ja. Een kort rokje is geen ja. Doorzichtige topjes zijn geen ja. Decolleté is geen ja. Niet duidelijk genoeg nee zeggen is geen ja. Niks is een ja behalve een verbale: “Ja”.

Bron: NOS

 

Waarom we feminisme nodig hebben

Omdat er een glazen plafond is. Omdat vrouwen over het algemeen minder betaald krijgen voor dezelfde baan die een man heeft. Omdat er initiatieven nodig zijn als ‘Stem op een vrouw’. Omdat nog steeds wordt verwacht dat we voor het gezin en het huishouden moeten zorgen. Omdat mannen die werken in vrouwengebieden niet serieus worden genomen. Omdat er überhaupt mannen- en vrouwengebieden zijn qua werk.

Omdat meisjes de schuld krijgen te korte rokjes of te blote shirtjes te dragen. Omdat ‘ze erom vroeg’. Omdat mannen zwak zijn als ze hun emoties tonen. Omdat vrouwen als ‘hoer’ worden bestempeld als ze veel seks hebben, maar mannen worden geprezen in dezelfde situatie. Omdat als twee vrouwen die van elkaar houden gaan zoenen, mannen gaan joelen en ze lastig vallen. Omdat als twee mannen die van elkaar houden gaan zoenen, ze in elkaar worden geslagen.

Omdat ik altijd bang ben als ik door het donker alleen naar huis fiets. Omdat ik regelmatig een hand op mijn billen voel als ik door de club loop. Omdat ik mijn drankje nooit uit het oog mag verliezen. Omdat ik door mijn ouders voor van alles ben gewaarschuwd. Omdat ik al een paar keer heb gehoord ‘kan je niet lachen?’ als ik gewoon geconcentreerd aan het werk was. Omdat een jongen die ik niet kende mij tegen een muur had gedrukt in de kroeg, me probeerde te zoenen en ik niet weg kon komen, maar een groepje meisjes mij bij hem wegtrok.

Omdat deze wereld niet veilig en niet eerlijk is, maar het altijd onze schuld is.

Omdat sommige mannen dit stuk overdreven en schreeuwerig zullen vinden.

Dáárom hebben we feminisme nodig.

Disclaimer: ik generaliseer. Niet alle mannen zijn zo en ik hoop dat steeds meer mannen zich realiseren dat feminisme er niet is om te haten op ‘de man’. Overigens ben ik hartstikke blij dat de situaties die ikzelf heb meegemaakt, bij lange na niet zo erg zijn als aanranding of verkrachting. Ik ben ook zeker niet getraumatiseerd of iets dergelijks hierdoor. Feit is wel dat sommige vrouwen wél in situaties terechtkomen als aanranding of verkrachting, maar er altijd wordt gevraagd wat ze aanhad, of ze wel expliciet ‘nee’ zei, of ze misschien te aardig was geweest, of ze te dronken was. Wiens schuld is dit nou eigenlijk?

Feminisme is meer dan alleen schreeuwende topless vrouwen. Feminisme is er om ervoor te zorgen dat iedere vrouw kan doen en laten wat zij wil, zonder erop aangekeken te worden of zich onveilig te voelen. Net zoals mannen dat mogen. (Mocht je als man het idee hebben niet alles te mogen, dan is feminisme dus ook voor jou. Gelijkheid geldt ook voor mannen).

Heb mega ontzettend erg veel hekel aan ‘kanker’

‘Echt een kanker lekker nummer dit’, ‘je moet je kanker bek houden’, ‘kankerzooi’. Wat gebeurt hier in hemelsnaam?! Hoe kan je het woord ‘kanker’ nou in andere gevallen dan ziekte gebruiken? Het begint steeds normaler te worden, maar persoonlijk vind ik dat er niks ergers is dan dat zoiets normaal wordt.

Ik volg op Instagram nu een tijdje een zeer inspirerende vrouw: Mignon Nusteling. Ze heeft over hartstikke veel onderwerpen een mening en is niet bang om die uit te leggen. Ze bespreekt vaak feministische onderwerpen of laat haatopmerkingen zien die ze ontvangt.

In haar Instastory begon ze vandaag met het feit dat een anoniem account iets heel naars tegen haar had gezegd, maar toen ze het account bekeek, verontruste ze zich. Er was maar één foto, waaronder tieners elkaar helemaal afmaakten in de reacties.

In ongeveer elke zin werd wel iets met ‘kanker’ gezegd. Allemaal niet voor herhaling vatbaar. Mignon deelde dit dus, waarop er vervolgens door iemand anders werd opgemerkt dat ze dit niet snapt omdat ze wat ouder is dan de generatie die dit gebruikt. Het zijn ‘gewoon’ wat tieners die lol willen maken. “De enige reden dat er zo veel met kanker wordt gescholden, is omdat het een goeie klank heeft voor een scheldwoord”, werd haar verteld.

Het wordt echter niet alleen als scheldwoord gebruikt. Soms ook gewoon om een woord zogenaamd kracht bij te zetten. Zoals je anders misschien ‘heel erg’ ‘super’ of zoiets zou gebruiken. Maar nee, dat is blijkbaar niet genoeg. We gaan het woord ‘kanker’ gebruiken. Boeiend dat het een heel erge ziekte is.

Ik kan het enigszins begrijpen als je het in een soort woedeaanval gebruikt, al kan het woord ‘kanker’ zelfs dan eigenlijk niet door de emotionele lading die er voor heel veel mensen aan zit. Als ik echt ontzettend boos ben, gebruik ik soms ook woorden waar ik later spijt van heb dat ik ze heb uitgesproken (nooit ‘kanker’ overigens, vind ik nog steeds niet oké). Maar dat je consequent in bijna elke zin die je uitspreekt of typt ‘kanker’ gebruikt, dat kan ik niet begrijpen. Dan is er iets helemaal mis met je vocabulaire.

Soms als iemand me een screenshot stuurt van een gesprek waar ze mega boos waren, zie ik wel eens ‘kk’ staan. Of ‘kkr’. Ja, het woord moet afgekort worden. Dat geeft aan de ene kant aan hoe erg genormaliseerd het is. Aan de andere kant laat dat misschien zien dat als iemand het voluit schrijft, diegene zich dan teveel bewust is van het feit dat ze het woord ‘kanker’ gebruiken. Alsof je je er vanbinnen toch een beetje voor schaamt dat je kanker op zo’n manier gebruikt.

“Maar ik heb ook iemand in m’n familie met kanker.” Dat is een kinderversie van “ik ben geen racist, want ik heb een vriend die zwart zijn”, zegt Mignon. Het ene sluit het andere niet uit. Je kan nog steeds een grote racist zijn en je ‘zwarte’ vriend leuk vinden. Dat je iemand in je familie hebt die kanker heeft, geeft jou niet een vrijbrief om ‘kanker’ te pas en te onpas te gebruiken. Daarnaast, heb je geen enkel respect voor dat familielid? Wat zou hij of zij zeggen als ze horen dat je tegen een vriend voor de grap ‘kankermongool’ zegt?

Of je denkt nu, jeetje, je zeikt echt super veel, of je denkt, oké, ik zeg vet vaak ‘kanker’, misschien moet ik minderen/stoppen. MAAR HOE? Nou, ik heb je echt mega veel suggesties gegeven waar je het woord ‘kanker’ door kan vervangen (alle schuingedrukte woorden, graag gedaan). De Nederlandse taal heeft tal aan bijvoeglijk naamwoorden die echt heel leuk zijn, die je kan gebruiken in plaats van zo’n naar woord. Kies daar maar wat uit.

Geïnspireerd door @mignonnus

Het leven is fijn.

Voor de mensen die in de dezelfde coupé als ik zitten, lijkt het misschien niet alsof ik in het goede leven zit, want ik kijk een beetje triest naar buiten. Starend naar de weilanden die voorbijrazen. Of zijn wij het die voorbijrazen? Ik leun op de armsteun met m’n elleboog, m’n kin rust in m’n handpalm. Nee, dit is niet het plaatje van een meisje wat gelukkig is.

Maar dat ben ik wel. De zon schijnt na wat voelde als de langste winter ooit. De koudste winter ooit. Voor mij dan. En waarschijnlijk klopt dát niet eens. Er is letterlijk geen wolkje aan de lucht en terwijl ik dus naar buiten staar, verblinden de zonnestralen me. Ook al zit ik binnen, het glas van het raam houdt de warmte van de zon niet buiten.

Om me heen zitten allerlei groepjes vrouwen in vierzits. Hun stemmen kletteren door elkaar heen. Ik kan geen gesprek onderscheiden. Ik hoor geen woorden, alleen maar geluiden. Ik hoor ze door mijn koptelefoon heen. Af en toe besluit ik om alle nummers van één artiest op mijn telefoon af te spelen. Ik had zin in JoJo. Haar muziek zorgt er altijd voor dat ik me beter voel.

We komen aan op station Steenwijk. De overkapping van het station houdt de zon tegen. Het is alsof ik wakker word gemaakt uit een droom. Het beton en de tegels kijken me koud en zakelijk aan. Ik ben blij als we weer vooruit bewegen, snelheid maken. Het natte gras van de weilanden die voorbij komen glinstert alsof er miljoenen diamantjes geplant zijn.

Ik moet m’n ogen dichtknijpen tegen de zon. Als ik dan even m’n ogen dicht heb, de warmte voel, het gekibbel van de vrouwen op de achtergrond hoor en Honest van JoJo in mijn oren afspeelt denk ik: het leven is fijn.

Gelukkig heb ik het druk

Ik heb het zo ongelooflijk druk op dit moment. Het is fantastisch. Nee, ik ben niet op de sarcastische tour, ik ben oprecht gelukkig over het feit dat ik het druk heb! Ik stress over van alles en nog wat (vandaag bijvoorbeeld streste ik over wanneer ik nou thee moest zetten voor een belangrijke gast) en ik vind het heerlijk.

Sinds wanneer vinden mensen het fijn om het druk te hebben en te stressen en en en… Ik weet het. Het klinkt en is gewoon heel apart. Ik loop dus stage bij Eva, een christelijk vrouwenmagazine van de EO. Dat klopt, ik ben gewoon elke dag bezig met het geloof, iets wat ik echt nog nooit eerder heb gedaan. Eigenlijk wel goed voor me dus.

In mijn eerste weken bij Eva werd ik gelijk aan de bak gezet. Heerlijk, want dan hoefde ik niet suf om me heen te staren of om de 10 minuten te vragen: “Wat mag ik nu doen?” Hoor je het zeurende stemmetje erbij? Ik wel.

Dat was dus lekker. Tot deze derde week aanbrak. Opeens gebeurde er heel veel. Van brainstorms tot een draaidag in Gouda, van drie interviews op een dag tot de styling van een kamer. En het is nog maar woensdag. Morgen is er een LadiesNight, waar ik ook aanwezig ben en de planning is dat ik om 12 uur ’s nachts thuis ben. Maar dan heb ik wel 900 vrouwen ontmoet die net zo van Eva houden als ik.

Dus eigenlijk heb ik op dit moment duizend andere dingen te doen, maar ik ben zo ontzettend blij met hoe alles is, dat ik het met zoveel mogelijk mensen wil delen. En dat doe ik dan op de manier waarop ik alles nu doe. Waarop mijn hele werk is gebaseerd.

Schrijvend.

Het ‘dingetje’ dat #MeToo heet

Tenzij je onder een steen hebt geleefd de afgelopen weken, heb je de hashtag vast wel ergens voorbij zien komen. Op Instagram, op Facebook of op het nieuws. #MeToo.

Iemand die de hashtag gebruikt, geeft daarmee aan dat hij of zij wel eens slachtoffer is geweest van seksuele intimidatie. Dat kan van seksueel getinte opmerkingen tot verkrachting gaan. Het eerste lijkt minder erg dan het tweede, maar het punt is dat het ongewenst is en het om machtsmisbruik kan gaan (je durft minder goed tegen je baas in te gaan als hij zoiets doet).

Ik vind dit een heel mooi initiatief. Met heel weinig woorden kun je aangeven hoe groot het probleem is. Ik heb het een aantal keer voorbij zien komen en ik schrok dan echt. Ook voelde ik me machteloos, want er was geen handleiding bij deze actie gekomen. Hoe moest ik reageren? Wat kon ik doen?

Wat ik in ieder geval wel wist was dat ik het ontzettend dapper van die vrouwen (en mannen) vond. Maandagavond werd er echter een heel ander geluid de wereld in gesmeten bij De Wereld Draait Door. Schrijfster Jessica Durlacher, Volkskrant-journaliste Wilma de Rek, schrijver Arthur Umbgrove en journaliste Hasna El Maroudi zaten bij Matthijs aan tafel. Wat er uit hun mond kwam kon ik niet geloven.

Durlacher vindt het blijkbaar iets wat gewoon gebeurt. “Ik heb het zelf ook meegemaakt. Het zijn the ways of the world.” Hoe kan dit? Je vindt dus dat we dit gewoon maar moeten laten gebeuren? Omdat het iets alledaags is geworden?

Durlacher geeft ook aan dat we tegenwoordig mondiger zijn, dus ze begrijpt niet waarom mensen niet van zich af hebben gebeten. Als dit op je werk gebeurt, door je baas en je hebt de baan van je dromen, dan denk je aan het risico dat je ontslagen kunt worden als je er iets van zegt. Nee, dan bijt je niet van je af. Het heet ook niet voor niks intimidatie.

Ook de Rek heeft een erg uitgesproken mening hierover. Ze heeft een aantal vragen: “Waarom trokken mensen niet eerder hun mond open? Hebben ze bewijs als ze met hun dingetjes komen?” Ja echt, ze noemt seksuele intimidatie ‘een dingetje’.

Ik begrijp dat het niet niks is als je iemand beschuldigt van seksuele intimidatie, daar moet je absoluut voorzichtig mee zijn. Maar het feit dat iemand, misschien na jaren gezwegen te hebben uit angst, eindelijk de moed heeft om te laten horen wat hem of haar is aangedaan, is bewonderenswaardig te noemen en daar hoef je niet zo bot mee om te gaan.

Ik kan niet geloven dat er zo wordt gereageerd op een kans voor slachtoffers van seksuele intimidatie om zich uit te spreken. Omdat er nu een soort kettingreactie ontstaat, is het juist makkelijker geworden om je verhaal te vertellen. Dit is niet het moment om dat af te gaan zeiken.